का? ही ही? म्हणजे काहीही

कोणतेही संकट आले कि डोळे बंद करायचे आणि स्वतःला एकच प्रश्न विचारायचा - हे संकट काय महाराजांवर चाल करून आलेल्या अफझल खाना पेक्षा मोठं आहे? उत्तर नक्कीच "नाही" असे मिळेल. त्यातूनही यदा कदाचित स्फुरण चढले नाही तर आग्र्या हुन सुटका आठवायची - महाराजांना कपटाने आग्र्याला कैद केले. चारहि बाजूला दुश्मन, परका मुलुख आणि सख्त पहारा. कुठल्याही क्षणी पुढच्या क्षणाचा भरवसा नाही. त्याही परिस्थितीत महाराज सुखरूप वाचलेच ना. नुसते वाचले नाही तर आपल्या सहकाऱ्यांना आणि शंभू राजांना सुद्धा सुखरूप सोडवून आणले. क्षणार्धात समोरचं संकट खुजं झालेच म्हणून समजा !! समर्थ सांगूनच गेलेत - शिवरायांचे आठवावे रूप । शिवरायांचा आठवावा प्रताप । शिवरायांचा आठवावा साक्षेप । भूमंडळी !! छत्रपती श्री शिवाजी महाराज की ... जय !!! - विशाल प्रफुल्ल कर्णिक

"विशाल... जरा दोन मिनिटे बोलू का?" कानावर हे शब्द पडले आणि मी दचकलोच! हे विचारणारा दुसरा-तिसरा कोणी नसून आमच्या ऑफिस मधला सगळ्यात Brilliant समजला जाणारा शिशिर होता. मी नोकरीला लागून २-३ महिने झाले असतील, पण तेवढ्या काळात शिशिर बद्दल खूप ऐकले होते. कंपनीत त्याचा एक वेगळाच रुबाब होता आणि आदर ही! तर, अशा या वलयांकित माणसाने मला विचारलेल्या प्रश्नाने मी पुरता गोंधळून गेलो अन ताडकन उभा राहिलो. "शिशिर, मला बोलवायचे, मीच आलो असतो. काही काम आहे का? , मी तयार आहे!" नुकताच कॉलेज पास करून पहिल्या नोकरीत असणारा उत्साह माझ्या चेहऱ्यावर होता. "कामाचं असं काही नाही, पण मघाशी तुम्ही मुलं जिथं कॉफी प्यायला उभे होतात ना, त्याला लागूनच माझं केबिन आहे." - शिशिर सांगत होता. “Ohh… I am so sorry, आम्ही जरा जास्तच मोठ्याने बोलत होतो" आपल्या मुळे आजू बाजू च्या लोकांना त्रास होत असेल हे कॉफी पिताना आमच्या लक्षात आलं नव्हतं. शिशिर ने मला थांबवलं. "मला त्याचा काहीही त्रास झाला नाही. सवय झालीये आता! पण त्या बोलण्याच्या ओघात तू ऑफिस बद्दल बऱ्याच तक्रारी करत होता" माझ्या ...