का? ही ही? म्हणजे काहीही

आज अचानक काम वाल्या मावशींचा फोन आला. कोरोना च्या संकटात इतर असंख्य लोकांसारखं त्यांनी सुद्धा आपल्या गावी जाणं पसंत केलं. जवळपास 3 महिन्यांनी त्यांच्याशी बोलत होतो. इकडची-तिकडची ख्याली खुशाली विचारून झाल्यावर त्यांनी विचारलं - "छोटू काय म्हणतुया? त्यो बी लई कंटाळला असल ना? शाळा बी बंद हाय लै दिवस." "अगदी तसं काही नाही. आता त्याची ऑनलाइन शाळा सुरू झालीये. ऑनलाइन म्हणजे कॉम्प्युटर वर. त्याच्या साठी नवीन कॉम्प्युटर घेतला बघा! सकाळचा वेळ शाळा, मग दुपारी क्लास, कधी चित्रकला, तर कधी अजून काहीतरी चालू आहे! काय आहे, शाळेत जरी जाणं होत नसलं तरी आता असच काहीतरी करून शिक्षण सुरु ठेवावं लागणार मुलांचं" - मी उत्साहात सांगत होतो!! "बर, तुमच्या मुलीचं कसं सुरू आहे? तिची सुद्धा ऑनलाईन शाळा सुरु असेल ना ?" मी त्यांना विचारलं "न्हाई वो दादा, तिला काढून टाकलं शाळेतून" - त्यांनी अगदी सहजपणे सांगून टाकलं "अहो मावशी असं काय करता? हे बघा, सध्या सगळ्या शाळा ऑनलाइन आहेत. अगदी मोबाईल वर पण चालू आहेत. तुम्हाला मोबाईल ची काही अडचण आहे का? मी लगेच चांगला मोबाईल घेता येई...

लाडक्या गणरायाच्या आगमनासाठी नाना एकदम तयार बसले होते. धोतर, सदरा, पगडी आणि हातात काठी.  वयाने सत्तरी ओलांडली तरी रुबाब आणि दरारा अजूनही शाबूत होता.  सालाबाद प्रमाणे या वर्षीही घरची  सगळी  तरुण मंडळी आणि बच्चे कंपनी लाडक्या गणरायाला आणायला गेले होते. आठ-नऊ वर्षाचा चिंटू तर जणू काही आपल्या  मित्राला  आणायला गेला होता. काय तो उत्साह !! आता कुठल्याही क्षणी बाप्पांचे आगमन होणार होते.  "सुनबाई... आपली मंडळी आली वाटतं. 'गणपती बाप्पा मोरया' च्या जयघोशामध्ये ओळखीचे आवाज ऐकू येतायत... " नानांनी उठता-उठता आपल्या सुनेला - म्हणजे अलकाला आवाज दिला.  घरात स्त्रियांची एकच लगबग सुरु झाली. आरतीचं ताट, घंटी, फुलं, पाणी सगळं घेता घेता तारांबळ उडाली. अलकाने पटकन पुढे होऊन दार उघडले. नानांचा अंदाज अगदी बरोबर होता. आपल्या लाडक्या गणरायाला घेऊन मंडळी दारातच उभी होती.  तितक्यात कोणी तरी घोषणा दिली - "गणपती बाप्पा ..." आणि चिंटू हात उडवत "मोरया" म्हणाला.  पण, चिंटूचा  जोश इतका अफाट होता, कि त्याचा हात गणपतीच्या मूर्तीला लागला आणि मूर्तीचा हात खटकन निखळ...