का? ही ही? म्हणजे काहीही

"हॅलो! हा नंबर कुणाचा आहे ?" पलीकडून आलेल्या या प्रश्नाने मी थोडा गोंधळलोच. मला फोन करून असं विचारणारी व्यक्ति म्हणजे विश्वास चे बाबा होते. मी (पटकन स्वतःला सावरत उत्तर दिलं) - "काका मी विशाल बोलतोय. विश्वास चा मित्र" काका - "विशाल? कोण विशाल?" मी - "काका तुम्ही मला ओळखले नाहीत? मी विश्वास चा वर्गमित्र. लहान असताना बरेचदा आलोय तुमच्या कडे" आम्ही शाळेत असताना बरेचदा विश्वासच्या घरी जात असू. विश्वास चे मित्र आलेत म्हटल्यावर काका एकदम खुश !! कधी भेळ आणून दे तर कधी चॉकलेट. काकांचा स्वभाव एकदम खेळकर. आम्हा मुलांना बघून ते "हाफ चड्डी गॅंग" म्हणून चिडवायचे !!! काका - "अच्छा .. विशाल तू होय? कसा आहेस? अरे तुझ्या मोबाईल वरून इतक्यात ४-५ वेळा कॉल आलेत" विश्वास भारतात असताना कधीतरी मी त्याचा हा नंबर माझ्या कडे सेव्ह केला होता. आता त्याला सिंगापोर ला जाऊन सुद्धा ५-६ वर्ष झाली होती. त्याचा हा नंबर तसाच माझ्या कडे राहिला होता. पण मी त्यावर कधी कॉल केले? काका - "अरे बहुदा चुकून लागले असावेत. मी इथून बरेचदा हॅलो हॅलो म्हणालो पण तुझ्याकडू...

एका मीटिंग मधून दुसऱ्या मीटिंग मध्ये जाता-जाता त्याने सहजच मोबाईल चेक केला. बायको चा मिस्ड कॉल दिसला. "काय काम असेल?" असा विचार करतच त्याने कॉल-बॅक केला. तो - " हं ! तू फोन केला होतास?" ती - "हो. अरे, मी निघाले होते तर निघता-निघता बोलावं म्हटलं ..." तो - "तू ? कुठे ?" ती - " बघ, विसरलास ना? अरे सकाळीच आपला विषय झाला. मी आज आई कडे जाणार आहे. आठवडा भर मी नाहीये. .." तिचं बोलणं मध्येच तोडत तो म्हणाला - "ओह येस! आपला विषय झाला होता. चल हैप्पी जर्नी. पोचलीस कि फोन कर." ती - "अरे, पण तू रात्री बाहेरच डिनर करायचा आहेस. लक्षात आहे ना? मी काही बनवलं नाहीये. एक तर माझं मलाच आवरता आवरता उशीर झालाय आणि.. " तो - " अगं हो.. कळलं. आता निघतो. मीटिंग ला उशीर होतोय. रात्री फ्री झालो कि करतो तुला कॉल." एवढं बोलून त्याने फोन ठेवला. तिने बोललेलं "OK .. ठीक" सुद्धा त्याने ऐकलं नाही ! त्याचा पुढचा अक्खा दिवस खूप बिझी गेला. सलग मीटिंग, नवीन प्रोजेक्टचं काम. रात्री ऑफिस मधून निघायला साडे बारा वाजले. पण दिवस मना सारखा गेला...

मी सहसा रात्री ९:०० नंतरच ऑफिस मधून निघतो. त्या सुमारास काही रेडिओ स्टेशन्स वर मस्त रेट्रो गाणी चालू असतात. दिवस भराचा क्षीण घालवायला अजून काय हव ? तर, त्या दिवशी (खरं तर रात्री), दिवस भराची ऑफिस-गिरी संपवून घरी निघालो. "आज कुणाच्या शिव्या पडल्या नाहीत, म्हणजे दिवस चांगला गेला” असं स्वतःचं कौतुक करून दिवसाची सांगता केली. कार मध्ये गाणी ऐकत-गुणगुणत निघालो. येसूदास च्या मधाळ आवाजात "मधुबन खुशबू देता है...." चालू होतं. वाटेत एका सिग्नलला गाडी कधी थांबवली माझं मलाच कळलं नाही. मी एक प्रकारच्या तंद्रीत होतो. अचानक काहीतरी चमकल्या मुळे माझी तंद्री तुटली. समोरून एक साधारण १०-१२ वर्षाचा मुलगा कसला तरी चेंडू हवेत उडवत येत होता. तो चेंडू हवेत उडाला कि त्या मधून निळा-लाल लखलखाट व्हायचा. त्या "bright light" ने मला "disturb" केलं होतं. चीड-चीड झाली यार! बर, आता हा पोरगा आपल्या जवळ येऊन "सर, २० रुपीस" वगैरे बोलून सतावणार. या विचाराने अजूनच वैताग वाढला. जमेल तितक्या चपळाईने मी कार च्या काचा वर उचलल्या आणि "हुश्श्श, सुटलो एकदाचा!" असा सुस्कारा ...

कोणतेही संकट आले कि डोळे बंद करायचे आणि स्वतःला एकच प्रश्न विचारायचा - हे संकट काय महाराजांवर चाल करून आलेल्या अफझल खाना पेक्षा मोठं आहे? उत्तर नक्कीच "नाही" असे मिळेल. त्यातूनही यदा कदाचित स्फुरण चढले नाही तर आग्र्या हुन सुटका आठवायची - महाराजांना कपटाने आग्र्याला कैद केले. चारहि बाजूला दुश्मन, परका मुलुख आणि सख्त पहारा. कुठल्याही क्षणी पुढच्या क्षणाचा भरवसा नाही. त्याही परिस्थितीत महाराज सुखरूप वाचलेच ना. नुसते वाचले नाही तर आपल्या सहकाऱ्यांना आणि शंभू राजांना सुद्धा सुखरूप सोडवून आणले. क्षणार्धात समोरचं संकट खुजं झालेच म्हणून समजा !! समर्थ सांगूनच गेलेत - शिवरायांचे आठवावे रूप । शिवरायांचा आठवावा प्रताप । शिवरायांचा आठवावा साक्षेप । भूमंडळी !! छत्रपती श्री शिवाजी महाराज की ... जय !!! - विशाल प्रफुल्ल कर्णिक

"विशाल... जरा दोन मिनिटे बोलू का?" कानावर हे शब्द पडले आणि मी दचकलोच! हे विचारणारा दुसरा-तिसरा कोणी नसून आमच्या ऑफिस मधला सगळ्यात Brilliant समजला जाणारा शिशिर होता. मी नोकरीला लागून २-३ महिने झाले असतील, पण तेवढ्या काळात शिशिर बद्दल खूप ऐकले होते. कंपनीत त्याचा एक वेगळाच रुबाब होता आणि आदर ही! तर, अशा या वलयांकित माणसाने मला विचारलेल्या प्रश्नाने मी पुरता गोंधळून गेलो अन ताडकन उभा राहिलो. "शिशिर, मला बोलवायचे, मीच आलो असतो. काही काम आहे का? , मी तयार आहे!" नुकताच कॉलेज पास करून पहिल्या नोकरीत असणारा उत्साह माझ्या चेहऱ्यावर होता. "कामाचं असं काही नाही, पण मघाशी तुम्ही मुलं जिथं कॉफी प्यायला उभे होतात ना, त्याला लागूनच माझं केबिन आहे." - शिशिर सांगत होता. “Ohh… I am so sorry, आम्ही जरा जास्तच मोठ्याने बोलत होतो" आपल्या मुळे आजू बाजू च्या लोकांना त्रास होत असेल हे कॉफी पिताना आमच्या लक्षात आलं नव्हतं. शिशिर ने मला थांबवलं. "मला त्याचा काहीही त्रास झाला नाही. सवय झालीये आता! पण त्या बोलण्याच्या ओघात तू ऑफिस बद्दल बऱ्याच तक्रारी करत होता" माझ्या ...