का? ही ही? म्हणजे काहीही

  एकदा आमच्या चाळी मध्ये हस्ताक्षर स्पर्धा झाली. मी सुद्धा त्यात सहभागी झालो आणि हस्ताक्षर स्पर्धे साठी हसत अक्षरं लिहून दिली.  स्पर्धा फारच अटी-तटीची झाली. स्पर्धकांनी पेपरवर लिहून दिल्यावर खूप वेळ तीनही परीक्षकानीं खूप गंभीर चर्चा केली. चांगला पाऊण तास मंथंन झाल्यावर, त्या परीक्षकांपैकी सगळ्यात "सीनीयर" जोशी काका निकाल सांगायला उभे राहीले. सर्वांची उत्कंठा शिगेला पोहोचली होती. जोशी काका - "आज या स्पर्धेने खर्या अर्था ने परीक्षकांचीच परीक्षा पाहिली असे म्हणावे लागेल. एक से बढकर एक हस्ताक्षर. आम्ही स्वतंत्रपणे काढलेल्या क्रमवारी मध्ये प्रत्येक स्पर्धक वेगळ्या नंबर वर होता. म्हणजे तीन ही परीक्षकांचे कुठल्याच नावावर एकमत नव्हते."   ते पुढे बोलत राहिले - "हा... पण जसा प्रत्येक नियमाला एक अपवाद असतो तसा इथे सुद्धा एक अपवाद आहे. तो अपवाद म्हणजे विशाल !! त्याच्या क्रमवारी  साठी आमचं क्षणार्धात एकमत झाले. त्याच्या मुळे आमचा थोडा वेळ वाचला. तेवढ्या साठी विशाल ला खास धन्यवाद !!"  इथे टाळ्यांचा प्रचंड कडकडाट. एकदम सेलिब्रिटी असल्या सारखं वाटलं.  मनात म्हटलं - म...

बँकेतून बाहेर पडत होतो. समोर पार्किंग मध्ये एक सुंदर तरुणी तिच्या काळ्या ऍक्टिवा चे हॅन्डल लॉक उघडण्याचा प्रयत्न करत होती. तिच्या जोडीला तिथलाच सेक्युरिटी वाला आणि काही उत्साही कार्यकर्ते सुद्धा प्रयत्न करत होते. कधी ते जोरात हॅन्डल ला झटका देत होते, कधी चावी काढून पुन्हा लावत होते. कुणी "जवळच एक चावी वाला आहे त्याला बोलावू" असे सुचवत होते. एकूण काय? तर एक अबला संकटात आहे म्हटल्यावर बरेच उत्साही कार्यकर्ते धावून आले होते.    असो, मी माझ्या गाडी पर्यंत पोहचेस्तोवर त्यांचे निरीक्षण करत होतो. त्यांचा आतापिटा पाहताना माझ्या असे लक्षात आले की वाहनांच्या त्याच रांगेत अजून एक काळी ऍक्टिवा उभी आहे. मनात म्हटलं - ही पोरगी नक्कीच चुकीची गाडी उघडण्याचा प्रयत्न करतेय. वेंधळी कुठली. नंबर चेक न करता बसली असेल दुसरी गाडी उघडत.  आता मुळातच मी "स्त्री दाक्षिण्य" असल्या मुळे, तिची ही गडबड लक्षात आल्यावर मी लगेचच तिच्या मदतीला पुढे सरसावलो.   :)    मी - "मॅडम, गाडी चा नंबर नीट पाहिलात का? मला वाटतंय तुमची गाडी तिथे आहे. सेम दिसणाऱ्या गाड्यांमुळे गडबड झाली असेल. ती सुद्धा काळी...

  गिफ्ट शॉप मध्ये असताना विक्रम मला म्हणाला - "भावा... पुण्यात आल्या पासून तू माझी भारी बडदास्त ठेवलाईस !! एकदम भारी काळजी घेतलाईस. मला एक  गिफ्ट द्यायचय तुला. इथ जी पण वस्तू तुला आवडेल ती माझ्या कडून तुला भेट!!"  तसा विक्रम काही माझा खूप खास मित्र वगैरे नव्हता. कधीतरी US मध्ये असताना माझ्या एका मित्राच्या माध्यमातून आमची ओळख झाली होती. एकदम फक्कड माणूस. US मध्ये सेटल झालेला अस्सल कोल्हापुरी. एकदा भेटला की समोरच्याला आपलेसे करणारा. कोल्हापुरी ठसका आणि US चा मस्का असे एक वेगळंच मिश्रण होता. मोठ्या कंपनीत चांगल्या मोठ्या पदावर होता. पुण्यात त्याच्या ऑफिस च्या कामासाठी आला होता. पुण्यात येणार म्हटल्यावर त्याने मला फोन करून भेटायला बोलावून घेतले. मी सुद्धा, पुन्हा एकदा अमेरिकन-कोल्हापुरी भेटणार म्हणून आनंदाने त्याला भेटायला गेलो. दिवस भर पुणे दर्शन करून, संध्याकाळी त्याने त्याच्या परीवारासाठी काही भेटवस्तू घ्यायची इच्छा व्यक्त केली आणि आम्ही पुण्यातल्या कॅम्प मध्ये आलो.  विक्रम च्या ह्या अचानक ऑफर ने मला बुचकळ्यात टाकलं. मी त्याला म्हणालो.  "अजिबात नाही!! तू पाहुणा ...

 

नातू आपल्या आजीशी भांडत होता !! नातू  - "आजे , मी तुझ्या वंशाचा दिवा आहे. तरी तू माझ्या पेक्षा जास्त लाड ताई चे का करते ? "  आजी हसली, आणि त्याच्या डोक्यावरून हात फिरवून म्हणाली -  "तू माझ्या वंशाचा दिवा आहेस, पण ती माझ्या वंशाची देवी आहे !!" - विशाल प्रफुल्ल कर्णिक  19/Nov/2021

  थंडी ,थंडी, थंडी .. जेव्हा पासून माझं अमेरिकेला जायचं ठरलं, तेव्हा पासून "थंडी" या शब्दाने "वात" आणला होता. मी काही पहिल्यांदा चाललो नव्हतो. पण, या खेपेला जरा जास्तच सल्ले मिळत होते.  "दादा, इकडे भयानक थंडी आहे, भरपूर गरम कपडे आण." या वाक्यात " भरपूर " या शब्दवर " भरपूर " जोर देत अमेरिकेतल्या बहिणीने बजावलं. "या खेपेला गरज पडली तर थोडी व्हिस्की वगैरे घे बिनधास्त." - अशी मोठ्या भावाने परवानगी दिली.  बरं, घरचे कमी होते कि काय म्हणून मग मित्र, ऑफिस मधले सहकारी, कामवाल्या मावशी, बिल्डिंगचा वॉचमन, झालं तर इस्त्री वाला, भाजी वाला असे प्रत्येकाने जमेल तशा पद्धतीने सल्ले दिले. पेपर वाल्याने तर - "साहेब, बघा.. जमत असेल तर जायचं रद्द करून टाका." असा रद्दी सल्ला दिला. खरं सांगायचं तर सगळ्यांची काळजी काही निरर्थक नव्हती. या वर्षी थंडी जरा जास्तच होती. बातम्यांमध्ये सतत "ब्रेकिंग न्यूज" च्या नावाखाली थंडीचीच चर्चा सुरु होती. तिकडे, अमेरिकेत 'आर्क्टिक ब्लास्ट' आला होता. नेहमी पेक्षा तापमान खूप खाली उतरले होते. ...

"ही तुमच्या ग्रुप मध्ये कोण आली आहे नवीन?" बायकोचे व्हॅट्सप स्टेटस बघताना नवर्याने विचारले.   "कोणाबद्दल विचारताय?" किचनमधे पोळ्या लाटता लाटता बायकोचा प्रती प्रश्न.  "अगं... तीच ग, निळ्या ड्रेस मध्ये." नवर्याने भाबडे पणाने उत्तर दिले.  "अच्छा ती होय... " बायको ने एवढेच बोलून एक पाॅज़ घेतला..  (आता इथे एक ट्रॅप टाकलेला असतो. समजदार नवरे ह्या पाॅईंट ला गप्प बसतात किंवा विषय बदलतात... ) पण .. "अगं... बोल ना.. कोण आहे ती? निळ्या वन पीस मध्ये"  नवर्याचा सर्व संकेतांकडे दुर्लक्ष ...  "नाही माहीती !!" विषय बदलण्यासाठी बायको ने दिलेली ही शेवटची संधी... "अरे.. तुमच्या ग्रुप फोटो मध्ये आहे.. आणि ऑनेस्टली तुम्हा सगळ्या पेक्षा छान दिसते ती. वेल मेंटेंड!!" नवर्याचा अती उत्साह... (लग्नाला लक्ष वर्षे झाली तरी हे असलं धाडस करायचे नसते...) किचन मधून गॅस बंद केल्याचा, लाईट बंद केल्याचा आवाज आला.. मग अचानक समोर आपल्या डॉक्टर मेव्हण्याला पाहून नवरा थोडा दचकलाच.. स्वतःला सावरत विचारले... "अरे, डॉक्टर.. तू कधी आलास? मला माहीतच नाही!!...

रात्रीचे 10:00 वाजून गेले पण काम इतक्यात संपेल असे काही लक्षण नव्हते. ऑफिस मध्येच काम करत बसलो होतो. आज माझ्या बरोबर आणखीन एक जण थांबला होता. त्याला सतत त्याच्या घरून फोन येत होता आणि त्याचं detail interrogation सुरू होतं !! फोन आला की हा बाजूला जाऊन बोलून यायचा... तितक्यात, मला सुद्धा माझ्या घरुन फोन आला. तो मोजून दहा सेकंदात संपला! माझं reporting इतक्या पटकन संपलेलं पाहून त्याला आश्चर्याचा धक्काच बसला !! न राहवून आणि  आ वासून त्याने मला विचारलंच -"सर, इतका पटकन कसा संपतो कॉल तुमचा? मला बघा, इतके प्रश्न विचारले जातात की बस !! जेवला का? काय खाल्लं? अजून कोणी आहे का बरोबर? अजून किती वेळ यायला? बापरे किती ते प्रश्न !!" मी त्याला विचारलं - "लग्नाला किती वर्षे झाली तुझ्या?" थोडं लाजत त्याने उत्तर दिलं  - "वर्ष कसलं सर, आताशी दहा महिनेच झालेत." मी म्हणालो - "हाच तर फरक असतो दहा महिने आणि दहा वर्षे होऊन गेलेल्या लग्नात!  दहा मिनिटांचे कॉल  दहा सेकंदाचे होतात. आता मला फक्त "तू मेन डोअर ची चावी घेतलीस ना?" एवढा एकच प्रश्न विचारला जातो! काय आहे की, इ...

 

  या वर्षी गणपती मध्ये मित्रा बरोबर घडलेला किस्सा ...  दोन वर्षातून पहिल्यांदाच सोसाइटी च्या गणपती आरती ला खाली उतरलो. मागच्या वर्षी कोरोना मुळे अजिबातच काही जमले नव्हते. या वर्षी कमीत कमी एकदा आरतीत सहभागी व्हावे ह्या विचाराने खाली उतरलो.  मित्रांशी गप्पा मारत असताना अचानक एक उंचा पुरा पोरगा समोर येऊन उभा राहिला आणि म्हणाला- "काका, ओळखलत का मला?"  एक तर मी जवळपास 2 वर्षानी लोकांना भेटत होतो, त्यात हा पोरगा मास्क लवून समोर उभा राहिला...  मित्र : नाही रे.. कोण तू?  तो: काका .. मी चिकू!  मित्र  : चिकू? अरे चिकू कसला? तू आता फणस  झालास  रे.. ओळखूच नाही आला 🤣🤣  तो पोरगा आता माझ्या मित्राशी बोलतोय का नाही हे अजून मला कळलेल नाही... 🤦‍♂️🤦‍♂️🤦‍♂️ -  विशाल प्रफुल्ल कर्णिक  #kahihi

 "अरे वा विशाल.. चांगला बरीक दिसतोयस !!"  - खूप दिवसांनी  भेटलेल्या माझ्या मित्राने मला compliment दिली !!  "काही काय? असं मला तरी वाटत नाही! उलट वजन वाढलच आहे सद्ध्या" - मी माझी बाजू सांगून टाकली.  "अरे खरच. थट्टा नाही करत मी... काय करतोस? काही tips  असतील तर दे! मित्रांना पण फायदा होऊ दे जरा"- त्याने काही त्याचे मत सोडले नाही.  "अरे, एकदम सोप्प असत ते... गोड खायचं कमी केलय एवढंच"- आता माझ्यातला आहारतज्ञ जागृत झाला होता.  "म्हणजे?" - मित्राचा कुतुहल मिश्रित प्रश्न.  "म्हणजे बघ, दिवसातून फक्त एखाद दुसरा रवा लाडू, 3-4 कप चहा आणि सद्ध्या गणपती सुरु आहे म्हणून आरती नंतर पेढ्याचा प्रसाद आणि उकडीचा मोदक. बास !! खूप ताबा ठेवावा लगतो मनावर असे results मिळवायला!!"  माझा माझ्या मनावरचा ताबा बघुन तो महप्रचंड वेगाने निघुन गेला... #kahihi विशाल प्रफुल्ल कर्णिक  (18/Sep/2021)

 

 

  सत्य घटनेवर आधारित.. सध्या लॉकडाऊन सुरू असल्यामुळे, किराणा वगैरे आणायचा असल्यास सकाळी अकराच्या आत जाऊन आणावा लागतो. आमच्या घरात शेवटच्या क्षणी काम सांगण्याची पद्धत आहे, साधारण पावणे अकरा वाजता बायको ने हातात एक यादी ठेवली आणि आदेश दिला - "लवकर जा आणि हे सामान घेऊन ये. पावणे अकरा वाजलेत, आता दुकान बंद होईल पंधरा मिनिटात". मी पण एका गुणी नवऱ्या प्रमाणे ताबडतोब दुकान गाठले. अकरा वाजून गेले होते आणि दुकानदाराने शटर अर्ध बंद केलं होतं. आमची बरीच जुनी ओळख असल्या मुळे मी तसाच त्या अर्ध्या शटर खालून आत घुसलो. आतमध्ये फक्त दोन व्यक्ती होत्या...आणि आता तिसरा मी घुसलो होतो !! आमचा दुकानदार आणि एक पांढरी शुभ्र साडी नेसलेली, तोंडावर व्यवस्थित मास्क, डोळ्यावर गॉगल आणि दोन वेण्या घातलेली एक आजी सदृश्य स्त्री बोलत उभे होते. मी धापा टाकत आत शिरलो होतो म्हणून चटकन लक्षात आले नाही. पण, थोड्या वेळात मला जाणवले की त्या बाईचा आवाज खूप ओळखीचा आहे. मी माझे काम विसरून त्यांचे बोलणे ऐकत होतो. त्या बाई इतक्या अदबीने आणि गोड आवाजात दुकानदाराची चौकशी करत होत्या की त्यांचं बोलणं ऐकत रहावस वाटलं.  तेवढय...

 

 

 

थोडी घेशील ना? थोडे शेंगदाणे, थोडेसे फुटाणे, जिथे मी बसावे, तिथे तू ही यावे.. माझ्या या हातांनी, मी पेग भरावे, ग्लासात तुझिया, व्हिस्की ला ओतावे... जिथे आपली, मैत्री झाली जीवाची, तिथे ग्लास तू हाती घेशील ना? मला साथ देशील ना? थोडी घेशील ना?? थोडी घेशील ना?? - विशाल प्रफुल्ल कर्णिक तुम्ही हे नवीन गाणं इथे ऐकू शकता - https://bit.ly/3f72pqW

 

पार्टी ला बसलं, की हमखास दारू कमी पडते हा नेहमीचा अनुभव आहे 😔😔 त्या वरून जे सुचलं ते अस.. ( किशोर कुमार यांच्या गाजलेल्या "थोडा हैं, थोडे की जरूरत है" च्या चालीवर... )